Sezai kardeşimizin ebediyete intikali hepimizi çok üzdü. Köyümüzün damadı olmasına rağmen biz onu bir damat gibi değil, köyümüzün bir evladı gibi sevmiştik. Kibar, saygılı, efendi yapısıyla tanıyan herkesin kalbinde yer almasını bildi. O sadece bizim çevremizde değil, İstanbul’daki dost ve komşularına da kendini sevdirmesini bilmişti. Sezai kardeşimize Allah’tan gani gani rahmet diliyorum. Mekanı cennet olsun. Başta kederli Ailesine, yakınlarına ve sevenlerine sabır ve baş sağlığı diliyorum.

Yıllar önce bir cumartesi günü köye geldiğimde harman yerinde mahalle harmancılarımızın (rahmetli Rafet abi, İbrahim Barbaros, Merkez Havuç, Recep Barbaros) harıl harıl çalışarak harman yerini temizlediklerini mahsullerini çuvalladıklarını gördüm. Ama içlerin de bir yabancı var dı. İş tutuşu bir başka tek başına sanki harmanı kaldıracak şekil de iş yapıyordu. Evin oradan tanıyamadım merak ettim harman yerine gittim. Baktım yabancı. O zamana dek görmediğim bir şekil de çuvalı mahsule atıyor el ile Sürükleyerek yarısını dolduruyor sonrada koluyla L gibi J gibi bir şekil yapıp çuval ağzını açıyor tek başına çuvalın doldurulmasını sağlıyor. Acayip bir iş tutuşu, pratikliği var. Çaktırmadan Hacıya sordum – Kim bu dedim. Selim Abinin damadı. İlknur un beyi dedi. Nereli bu dedim ya İstanbullu değil miydi. *Çorum asıllı imiş. İstanbullu dedi. Ogün den itibaren kanımın kaynadığı biri oldu rahmetli. Buluşma günlerimiz deki özverisi, canı gönülden uğraşı-didinmesi hala gözümün önün de. Sevincimiz de üzüntümüz de aynı köyümüzün daim asli bir bireyi gibi hep vardı. Hasılı bence köyüm-mahallelim ondan razı idik. Rabbim de razıdır İnşa Allah. Allah gani gani rahmet eylesin. AMİN.